Dankbaarheid draagt bij aan ons geluk. En vaak dringt pas tegen het einde van het leven het tot de mens door wat hem of haar gelukkig maakte: vriendschap, kiezen voor geluk en voor het volgen van je eigen dromen en waarden, het uitdrukken van je gevoelens aan mensen die je lief zijn. Bonnie Ware schreef, na jaren gewerkt te hebben als palliatief verpleegster, een prachtig boek erover, Regrets of the dying, met daarin de top-vijf van dingen waar men spijt van had. Ook de NY times besteedde er vandaag aandacht aan in een artikel, waarin ze ons letterlijk uitnodigen om een brief te schrijven aan onze geliefden, nu dat nog kan. Of je nou helemaal gezond en nog relatief jong bent, of misschien al ziek met het einde in zicht, er zijn templates voor beide situaties. Een hulpje dat mensen wellicht net aan het denken zet.

Omdat wij natuurlijk vooral bezig zijn met geluk op het werk, legde ik dit artikel eerst, wel met een dikke glimlach, opzij. Als het gaat over je kinderen of oude vrienden is dat een zaak van thuis, van privé, van dingen die je als persoon te doen hebt, dacht ik. Maar eigenlijk geldt dit natuurlijk net zo goed op je werk. Ook daar zijn wel eens zaken aan de hand, ondergrondse ruzietjes, irritaties of spijt, dingen die niet uitgesproken worden. Ik ben ervan overtuigd dat die dingen ook aan je blijven vreten, dat ze echt gelukkig zijn in de weg staan en daarmee ook succes. Zou het niet veel fijner zijn om dat uit te spreken? Moeilijk wel, ja, dat wel. Maar hé, wie beloofde je dat voluit leven makkelijk is?

Dan dan nog de andere kant van het verhaal: het delen van positieve feedback. Daarvan weten we al uit wetenschappelijke onderzoeken dat dat bijdraagt aan ons werkgeluk. Zullen we het dan ook gewoon eens gaan doen? Want ook daar geldt: je collega kan opeens een andere baan hebben. Of er kan iets naars gebeuren waardoor je de kans niet meer krijgt om te zeggen dat je iemand gewoon ‘een tof mens’ vindt. Of dat je het waardeert wat hij vorige week deed in die vergadering. Waar wacht je eigenlijk op?