Een van de mooiste dingen van geluk is dat het besmettelijk is. Omgaan met gelukkige mensen geeft je zelf ook een beter gevoel. Een glimlach lokt een glimlach uit, een grapje op straat maakt blij. Zo doe ik soms met mijn kinderen, als ze een tijdje wat mopperig of bozig zijn, een wedstrijdje: glimlachjes scoren. Het gaat als volgt: we beginnen op hetzelfde moment en proberen allemaal (individueel) positieve respons te krijgen van andere mensen; door te glimlachen, mensen te groeten en te knikken. Sommigen kijken verbaasd, anderen glimlachen terug of groeten terug. In de metro in Parijs lukte het voor geen meter, maar op straat dan weer wel. Van een glimlach kwam weer een leuk gesprek met bijvoorbeeld de barista over zijn grote liefde voor koffie. En met een andere gast in het koffietentje over hoe het is om in Parijs te wonen. Daar werd ik dan weer nóg blijer van. Hierdoor kon ik er even later beter mee omgaan dat het keihard begon te regenen en we als verzopen katjes door de straten van Parijs liepen. Zingend en lachend. Waar anderen dan weer om moesten lachen. Wat maar weer bewijst dat geluk besmettelijk is. Verkoudheden trouwens ook.
